Mindful in Motion – Between Steps and Gnomes/Uważność w ruchu – między krokami a krasnalami

Mindful in Motion – Between Steps and Gnomes

Sometimes life feels like a walk through a city full of surprises. What seems like an ordinary day can catch you off guard – a little joy here, a beautiful sight there, or a kind of tiredness that somehow feels meaningful. Lately, my days have been just like that – both literally and metaphorically.

I’ve slowly returned to my routine after being sick – still carrying meds in my bag, but back on my feet. My body reminded me how powerful daily movement can be: over 20,000 steps in a single day isn’t just an app stat; it’s a story written in muscle memory and scattered impressions. A garden visit, a quick market stop, picking up the kids, racing to a meeting, rain, sunshine, laughter, and fatigue. That’s life’s rhythm.

One of my recent walks through Wrocław reminded me how beautiful this city really is. The gnomes – small bronze figures scattered throughout – peek at you from sidewalks, windowsills, and lamp posts, as if whispering, “Slow down. Look around. Smile.” And truly – it’s hard not to smile when you suddenly spot one with a beard and a pointy hat who looks like he’s just come back from an adventure of his own.

Wrocław is also a city of flowers. Lately, more and more blossoms have made their way into my camera lens – delicate, wild, colorful. I don’t photograph them just for beauty, but to capture a moment. These flowers speak softly – they don’t scream like advertisements or demand attention like everyday noise. They simply exist. And that kind of presence inspires mindfulness.

I also recently listened to stories from my daughter’s school trip. I wasn’t there – but the teachers and chaperones had quite the adventure with a group of energetic teens. In hindsight, it all sounds funny, though I imagine it was quite stressful at the time. But that’s life too, isn’t it? Intense, unpredictable, demanding – and beautiful, if we choose to see it.

Everyday life doesn’t have to be gray if we pay attention. Between one step and another, between a meeting and a meal, between a gnome and a flower petal – there’s rhythm. Your own rhythm. And that’s what I’m walking to now.

How about you? How many steps did life give you today? And what did you notice along the way?

Uważność w ruchu – między krokami a krasnalami

Czasem życie przypomina spacer przez miasto pełne niespodzianek. Z pozoru zwyczajny dzień potrafi zaskoczyć – czasem drobną radością, czasem pięknym widokiem, czasem zmęczeniem, które daje poczucie sensu. Ostatnie dni to dla mnie właśnie taka wędrówka – dosłownie i metaforycznie.

Wróciłam do swojej rutyny po chorobie – jeszcze z lekami w torebce, ale już na nogach. Ciało przypomniało mi, jaką siłę ma codzienny ruch: ponad 20 tysięcy kroków jednego dnia to nie tylko wynik w aplikacji, ale historia zapisana w mięśniach i wspomnieniach. Wizyta w ogrodzie, szybkie zakupy na targu, odebranie dzieci, gonitwa na zebranie, deszcz, słońce, śmiech i zmęczenie. Tętno życia.

Podczas jednego ze spacerów po Wrocławiu znów przypomniałam sobie, jak piękne potrafi być to miasto. Krasnale – mali bohaterowie miejskiej legendy – patrzą na nas z chodników, parapetów i latarni, jakby szeptali: „Zwolnij. Zobacz. Uśmiechnij się.” I rzeczywiście – trudno się nie uśmiechnąć, gdy nagle, między krokiem a krokiem, natykasz się na figurkę z brodą i czapką, która wygląda, jakby właśnie wracała z własnej przygody.

Wrocław to też miasto kwiatów. W moim obiektywie coraz częściej goszczą płatki – subtelne, dzikie, barwne. Fotografuję je nie tylko z potrzeby estetyki, ale z potrzeby zatrzymania chwili. Te kwiaty przemawiają cicho – nie krzyczą jak reklamy ani nie narzucają się jak hałas codzienności. One po prostu są. I to „bycie” inspiruje mnie do uważności.

Ostatnio słuchałam opowieści z wycieczki mojej córki. Nie byłam tam – ale opiekunowie mieli niezłą przeprawę z młodzieżą. Z perspektywy czasu brzmi to zabawnie, choć wtedy zapewne każdy miał ochotę liczyć nie kroki, a minuty do końca. Ale przecież tak właśnie wygląda życie: intensywnie, dynamicznie, nieprzewidywalnie. I pięknie, jeśli umiemy to dostrzec.

Codzienność nie musi być szara, jeśli patrzymy na nią uważnie. Między krokiem a krokiem, między zebraniem a obiadem, między krasnalem a płatkiem – można odnaleźć rytm. Swój własny rytm. I właśnie nim teraz idę.

A Ty? Na ile kroków dziś pozwoliło Ci życie? Co zauważyłaś po drodze?