Changes That Bring Strength – About Being a Woman, a Mom, and Someone Who Doesn’t Give Up/Zmiany, które niosą siłę – o byciu kobietą, mamą i kimś, kto się nie poddaje

Changes That Bring Strength – About Being a Woman, a Mom, and Someone Who Doesn’t Give Up

Hello Ladies of Hive,

This post isn’t just a few words about me – it’s a letter to all the women who sometimes forget how much they’ve already achieved. To those who get up every day to give their all for others, and only then – for themselves. I’m one of you.

You know me here as Patif2025 – I’m a mom of four, a wife, a student of early childhood education, a preschool teacher who works every day with children – those who thrive in groups, and those who need more tenderness, patience, and understanding.

It was actually one of my own children – my son – who taught me how different children’s needs can be. And how much difference mindfulness, presence, and empathy can make. That’s why today I not only teach, but I support. I want to be the kind of person who sees, understands, and uplifts. Because every child deserves a space where they feel safe and valued.

Working with children is my calling, but it’s not all that defines me.
After work, I put on my sneakers and go train. Sometimes it’s the gym, sometimes it’s long walks with Roni – our wonderful pug who brings more therapeutic peace than many adults. Movement is my form of release, a way to process emotions, and a step toward better health – both mental and physical.
In just two weeks (or maybe sooner!), I’ll be attending another workshop to improve my posture and exercise technique. And no – I’m not doing it for an Instagram ideal. I’m doing it for myself. Because I want to feel strong. Capable. Empowered.

In between?
Between study sessions and prepping meals with the kids at preschool, I pull out my camera or phone and capture moments. Light on a leaf, the look in my child’s eyes – photography is more than a hobby. It’s my way of pausing to truly see.
I also draw – sometimes with children, sometimes for myself. In drawing, I find calm and balance. Some emotions can’t be expressed with words. They need color, texture, line.

Change…
Change is hard. It takes courage, determination, and time. But I know that if we don’t try, if we don’t take the first (even shaky) step – we won’t move forward.
So every day, I make choices that bring me closer to my goals: professional, personal, and family goals. Sometimes they’re small. Sometimes they’re big.
Soon, I’ll be facing another round of university exams. Every passed assignment is more than just a grade. It’s one step closer to the place I want to be – as a teacher and as a human being.

And through it all – or maybe because of it all – I always make time for my family. Because without them, nothing would make sense. Adrian, Oskar, Sara, Alex, and Wiktor – they are my strength. They are the reason I learn, grow, and fight. And with them, I celebrate everyday life: shared breakfasts, pillow fights, bedtime stories. Because we don’t need big events to create memories. We just need presence.

To every woman reading this: remember – you’re stronger than you think.
Change comes in small steps. You don’t need to be perfect. You just need to be on your way.

Warm hugs,
Patif2025

Zmiany, które niosą siłę – o byciu kobietą, mamą i kimś, kto się nie poddaje

Cześć Ladies of Hive,

Ten post to nie tylko kilka słów o mnie – to list do wszystkich kobiet, które czasem zapominają, jak wiele już osiągnęły. Do tych, które codziennie wstają, by dać z siebie wszystko dla innych, a dopiero potem – dla siebie. Ja też jestem jedną z Was.

Mam na imię Patif2025 (tak mnie znacie tutaj), jestem mamą czwórki dzieci, żoną, studentką pedagogiki przedszkolnej i wczesnoszkolnej, nauczycielką, która każdego dnia pracuje z dziećmi – tymi, które z łatwością odnajdują się w grupie, i tymi, które potrzebują więcej czułości, cierpliwości i zrozumienia.

To właśnie jedno z moich własnych dzieci – mój synek – nauczył mnie, jak bardzo różne mogą być potrzeby dzieci. I jak wiele potrafi zmienić uważność, obecność i empatia. Dlatego dziś nie tylko uczę, ale i pomagam. Chcę być osobą, która dostrzega, wspiera i wzmacnia. Bo każde dziecko zasługuje na miejsce, w którym czuje się bezpieczne i ważne.

Praca z dziećmi to moje powołanie, ale to nie wszystko, co mnie tworzy.
Po pracy zakładam sportowe buty i idę na trening. Czasem siłownia, czasem długie spacery z Ronim – naszym cudownym mopsem, który ma w sobie więcej terapeutycznego spokoju niż niejeden dorosły. Ruch to moja forma resetu, sposób na odreagowanie emocji, ale też krok w stronę lepszego zdrowia – fizycznego i psychicznego.
Za dwa tygodnie (albo wcześniej!) znów biorę udział w warsztatach, które pomogą mi poprawić technikę ćwiczeń i sylwetkę. I nie – nie robię tego dla ideału z Instagrama. Robię to dla siebie. Bo chcę czuć się silna. Sprawcza. Gotowa.

W międzyczasie?
Pomiędzy jedną partią przyswojonego materiału na sesję a kolejnym daniem gotowanym z dziećmi w przedszkolu, wyciągam aparat lub telefon i robię zdjęcia. Uchwycenie chwili, światła na liściu, spojrzenia mojego dziecka – to dla mnie coś więcej niż hobby. To sposób, by się zatrzymać i naprawdę zobaczyć.
Rysuję też – czasem z dziećmi, czasem dla siebie. W rysunku odnajduję wewnętrzny spokój, równowagę. Nie wszystko da się opisać słowami. Niektóre emocje potrzebują koloru, faktury, kreski.

Zmiany…
Zmiany są trudne. Wymagają odwagi, determinacji, czasu. Ale wiem, że jeśli nie podejmiemy próby, jeśli nie zrobimy pierwszego (choćby niepewnego) kroku – nie ruszymy z miejsca.
Dlatego codziennie podejmuję decyzje, które przybliżają mnie do celów: zawodowych, osobistych, rodzinnych. Czasem są to drobiazgi. Innym razem – duże wyzwania.
Przede mną kolejna sesja na studiach. Każda zdana praca, każde zaliczenie to nie tylko punkt na papierze. To krok bliżej do miejsca, w którym chcę być jako pedagog, jako człowiek.

I mimo tego wszystkiego – albo właśnie dlatego – zawsze znajduję czas dla rodziny. Bo bez nich nic nie miałoby sensu. Adrian, Oskar, Sara, Alex i Wiktor – to oni są moją siłą. To dla nich uczę się, rozwijam, walczę. I to z nimi celebruję codzienność: wspólne śniadanie, bitwę na poduszki, czytanie książek przed snem. Bo nie trzeba wielkich wydarzeń, by tworzyć wspomnienia. Wystarczy obecność.

Dla każdej z Was, która to czyta: pamiętaj – jesteś silniejsza, niż myślisz.
Zmiany przychodzą małymi krokami. Nie musisz być perfekcyjna. Wystarczy, że jesteś w drodze.

Ściskam Was mocno,
Patif2025