Jakub Małecki, "Horyzont"

Kolejny Małecki, to już totalna pasja <3

Tym razem mamy do czynienia z tradycyjnym typem powieści. Małecki uderza w tony, które najbardziej lubi, czyli w to, co wojna robi z człowiekiem. Tym razem jednak nie sięga głęboko do korzeni i do historii naszych przodków, a wyrusza na misję do Afganistanu. Pisząc tę książkę nie korzystał więc z kronik, a z relacji osób, które naprawdę miały kontakt z wojną w Afganistanie. Jak to Małecki - opisuje wydarzenia, które budzą wielkie emocje.

Z jednej strony mamy tu głównego bohatera - byłego żołnierza, który opisuje swoje przeżycia wojenne oraz obecną walkę z traumą jego i jego przyjaciół. Co ciekawe, nazywa się on Maniek Małecki. Został poproszony o opisanie swoich przeżyć wojennych, i faktycznie, napisał książkę o Krainie Ognia, w której głównemu bohaterowi zmienił tylko imię - nazywa się on Jakub Małecki, czyli tak jak mój ulubiony ostatnio autor. Lubię te jego zapętlenia rzeczywistości.

Z drugiej strony jest Zuza - młoda dziewczyna, która właśnie rozszyfrowuje tajemnicę rodzinną. Jej problemy to zupełnie inny świat, niż ten, który odbił piętno na życiu Mańka. A jednak ci dwoje potrafią się odnaleźć i znaleźć wspólny język.

Kapitalna książka.

lubimyczytac.pl:

Czasami prawda rozciąga się daleko za horyzont

Jałowe lata bez wschodów i zachodów słońca. Wspomnienia jak burza piaskowa, jak skrzypienie desek w starym domu. Smugi przeszłości płytko pod skórą. Gry komputerowe i bułgarski rap.

Maniek i Zuza mieszkają po sąsiedzku na warszawskim Mokotowie. On, były saper, próbuje spisać wspomnienia z misji w Afganistanie, mając nadzieję wreszcie stamtąd wrócić. Ona, dziecko pokolenia Y, uczy się żyć na własny rachunek i mimowolnie zatraca się w rodzinnej tajemnicy. Choć z pozoru nic ich nie łączy, ciążą ku sobie, niezdolni i niechętni do pielęgnowania więzi z otoczeniem.

Horyzont Jakuba Małeckiego to zaskakująca opowieść o tęsknocie, przyjaźni i odwadze. O konfrontacji z zadrą – własną i cudzą. O próbach znalezienia właściwej wersji siebie.