Not Everyone Should Be a Teacher – A Few Words from a Mom After a Parent Meeting/Nie każdy powinien być nauczycielem – kilka słów mamy po wywiadówce

Not Everyone Should Be a Teacher – A Few Words from a Mom After a Parent Meeting

Today I came back from a parent-teacher meeting for my daughter’s class, with my head full of thoughts and my heart filled with admiration. It's a sports-oriented class, mostly boys – around 75%. What a whirlwind! And right in the middle of this energetic chaos is their teacher, Ms. Ania. A woman who not only manages this loud, lively group but also takes them on adventures that will stay with them for years.

Their latest trip? Szklarska Poręba – three days in the mountains. Staying in a youth hostel, hiking, attending workshops, visiting museums, riding a ski lift, and receiving multiple photo updates a day – as if she wanted us, the parents, to experience it all with them. In the photos – pure bliss. Smiles, scenic views, group hugs. In reality? A flooded bathroom, a floating poop in the toilet (yes, with a photo shared on the WhatsApp group that no one wanted, but everyone saw), arguments between the kids, one of them evacuated into the hallway in protest, and someone hiding a walkie-talkie in another room’s closet and yelling into it at night to scare others. An entire spectrum of ideas only 11- and 12-year-old boys can come up with.

And yet, Ms. Ania handles it all. With humor, with composure, with heart. She says: “As long as they have a task, they put their whole hearts into it. They don’t like being passive. When they can be actively involved, they’re truly amazing.” And that’s what she sees – not just mischief and moods, but the good sides of these kids. Their potential. Their passion. Their spirit.

Listening to her – as a mom – I wanted to stand up and thank her. Because nowadays in Poland, bashing teachers has become a national pastime. People say they have it too easy, that they don’t work enough, and that if they don’t like it, they should find another job. But honestly… not everyone should be a teacher. And that’s exactly why we need to protect and support those who truly belong in this profession.

I believe we need more selective recruitment. That if teaching were a well-paid profession, it would attract true enthusiasts. People who want to shape the future – because after all, it’s the teacher, right after the parent, who shapes a child. And the kind of teachers we have determines what kind of society we’ll become.

I admire teachers who see more. Who notice not just the problems, but also the strengths. Those who don’t judge, but guide. Who manage to be mentors, role models, and caretakers all at once. Who, despite exhaustion, chaos, and endlessly insufficient paychecks – stay and do their best every day.

Today, after that meeting, I feel deeply grateful.

For Ms. Ania.
For all the "Anias" out there.
For teachers on a mission.

If you’re reading this and you’re one of them – thank you.

Oczywiście – oto propozycja posta na Lady of Hive, inspirowana Twoimi przeżyciami i przemyśleniami:

Nie każdy powinien być nauczycielem – kilka słów mamy po wywiadówce

Dziś wracam z zebrania klasowego mojej córki z głową pełną myśli i sercem przepełnionym podziwem. Klasa usportowiona, o profilu piłkarskim – w 3/4 chłopcy. Cóż za żywioł! I gdzieś pośrodku tego żywiołu – wychowawczyni, Pani Ania. Kobieta, która nie tylko ogarnia tę rozkrzyczaną bandę, ale też zabiera ich w miejsca, które zostaną z nimi na długo.

Ostatnia wyprawa? Szklarska Poręba. Trzy dni w górach. Nocleg w młodzieżowym schronisku, wędrówki, warsztaty, muzea, jazda wyciągiem i fotorelacje kilka razy dziennie – jakby chciała, byśmy przeżywali to razem z nimi. Na zdjęciach – sielanka. Śmiechy, krajobrazy, grupowe uśmiechy. W rzeczywistości? Zalana łazienka, kupa dryfująca w toalecie, zdjęcie na grupie WhatsApp (którego nikt nie chciał, a każdy obejrzał), awantury między dzieciakami, ewakuacje w ramach protestu, krótkofalówki w szafach i nocne krzyki mające wystraszyć kolegów. Cały wachlarz pomysłów i szaleństwa, które tylko 11- czy 12-letni chłopcy mogą wymyślić.

A jednak Pani Ania to ogarnia. Z humorem, z dystansem, z pasją. Mówi: „Jak tylko mają zadanie, potrafią się zaangażować całymi sobą. Nie chcą być bierni. Gdy mogą działać – są fantastyczni.” I to właśnie widzi: nie tylko psoty i humory, ale dobre strony tych dzieci. Ich potencjał. Ich zaangażowanie. Ich charakter.

Słuchając jej – jako mama – miałam ochotę wstać i jej podzię

kować. Bo dziś w Polsce opluwanie nauczycieli stało się sportem narodowym. Słyszymy, że mają za dobrze, że za mało pracują, że jak się nie podoba, to niech zmienią zawód. A przecież… nie każdy powinien być nauczycielem. I właśnie dlatego – powinniśmy dbać o tych, którzy się do tego zawodu nadają.

Wierzę, że selekcja powinna być większa. Że gdyby zawód nauczyciela był godnie opłacany, przyciągałby pasjonatów. Ludzi, którzy chcą kształtować przyszłość – bo przecież to nauczyciel, zaraz po rodzicu, kształtuje dziecko. A to, jacy mamy nauczycieli, wpłynie na to, jakie będziemy mieć społeczeństwo.

Podziwiam nauczycieli, którzy widzą więcej. Którzy zauważają nie tylko problemy, ale i potencjał. Tych, którzy nie oceniają, ale wspierają. Którzy potrafią być przewodnikami, autorytetami i opiekunami jednocześnie. Tych, którzy mimo zmęczenia, mimo chaosu, mimo wiecznie za małych wypłat – zostają i robią swoje najlepiej, jak potrafią.

Dziś, po zebraniu, czuję ogromną wdzięczność.

Za Panią Anię.
Za wszystkich „Aniopodobnych”.
Za nauczycieli z misją.

Jeśli to czytasz i jesteś jednym z nich – dziękuję.