The Forest in Shades of Silence– Black & White Solace/Las w odcieniach ciszy – czarno-białe ukojenie

The Forest in Shades of Silence– Black & White Solace

Some photographic themes come to you on their own. Quietly. Like a whisper. Like the rustle of leaves underfoot or the swaying of tree crowns that tell their stories without words. Trees... to me, they are more than just a natural part of the landscape – they are living monuments of time, guardians of peace, a source of strength that grows in silence.

I love photographing them. I hold deep respect for their presence, their resilience, their silent endurance in a world that rushes and forgets. Among trees, everything slows down. It makes sense. All it takes is to stop, look up, and feel your breath deepen, your heart calm.

Black and white forest shots have something magical in them. When colors stop pulling your attention, what remains is the essence – the contrast of light and shadow, the rhythm of trunks, like pillars leading to an inner sanctuary.

In this photo set, I wanted to capture not just the forest – but a state of mind one can find there. Solace. Presence. A humble awe before something that endures no matter the changes.

The forest never asks. Never judges. It simply is. Like a good friend who stays in the background, ready to give you space when you need it. Maybe that's why I return to it so often – with my camera, and without.

Thank you for letting me share this with you.

Las w odcieniach ciszy – czarno-białe ukojenie

Niektóre tematy fotograficzne przychodzą same. Cicho. Jak szept. Jak szelest liści pod stopami albo kołyszące się korony drzew, które opowiadają swoje historie bez słów. Drzewa... są dla mnie czymś więcej niż tylko naturalnym elementem krajobrazu – to żyjące pomniki czasu, strażnicy spokoju, źródło siły, które rośnie w ciszy.

Uwielbiam je fotografować. Szanuję ich obecność, ich trwałoś

ć, ich milczące trwanie w świecie, który tak często się spieszy i gubi. Wśród drzew wszystko zwalnia. Nabiera sensu. Wystarczy stanąć, spojrzeć w górę i poczuć, jak oddech się pogłębia, a serce uspokaja.

Czarno-białe kadry z lasu mają w sobie coś magicznego. Gdy kolory przestają odciągać uwagę, zostaje sama esencja – kontrast światła i cienia, gra linii, rytm pni, które niczym kolumny prowadzą do wewnętrznej świątyni.

W tym zestawie zdjęć chciałam pokazać nie tylko las – ale stan ducha, który można tam odnaleźć. Ukojenie. Obecność. Pokorę wobec tego, co trwa nieprzerwanie mimo zmian.

Las nigdy nie pyta. Nie osądza. Po prostu jest. Jak dobry przyjaciel, który trwa w tle, gotów dać ci przestrzeń, gdy tego potrzebujesz. Może dlatego tak często tam wracam – i z aparatem, i bez.

Dziękuję, że mogę się tym z Wami podzielić.