We Don’t All Start from the Same Place/Nie wszyscy startujemy z tego samego miejsca

We Don’t All Start from the Same Place

Sometimes, all it takes is one afternoon to feel just how deeply unfair the world can be. To realize that not all children begin life with equal chances — that some are burdened from the very start, carrying invisible weight long before they ever get to run.

For the past few days, I’ve been working at a preschool that’s very different from the one I usually work in. In my regular preschool, children have access to so many things — monthly trips to the theater, regular outings, music and rhythm classes, nature workshops, forest ranger visits, seasonal festivals, and even something we call “green preschool” – a mini outdoor camp experience.

Here, things are different. There was only one trip this entire year — to my preschool, where the kids could jump on an inflatable slide and grab popcorn during our Family Day Festival.

There was a plan to take them to the National Music Forum — but it had to be canceled. Only a few parents could afford the ticket. Not because the others didn’t want to — they simply couldn’t. Many of these families are facing serious challenges: financial, emotional, structural. Some of the parents grew up in similar environments — where love and support were scarce, and healthy patterns were never modeled. And so, the cycle continues.

These aren’t “bad” homes. They’re homes without support. Homes lacking in resources — emotional, educational, financial. And the system? The system is quick to categorize, but slow to truly help. It’s easy to say: “You just have to try harder” or “Where there’s a will, there’s a way.” But children don’t get to choose where they’re born. They don’t get to decide whether they’ll have a warm meal, or someone to say: “You’re doing great.”

Escaping such a cycle happens to very few. To those lucky enough to meet someone who becomes a light in the dark. A teacher, a grandparent, a neighbor who says: “You can do better. You deserve more.” But people like that are rare. And system-wide support? Even rarer.

It breaks my heart. Because I see these children — not yet aware that their journey is already steeper. But soon they’ll notice. They’ll understand the world doesn’t treat everyone the same. That their peers have more — not because they’re better, but because they were born into different circumstances.

I can’t change the whole world. But maybe I can be the one who shows them a different corner of it. Someone who brings a smile, a sense of warmth, a bit of kindness. Maybe I can plant a seed of hope — a belief that they can dream. That it’s worth trying, even when the odds are stacked against them.

Because every child deserves a chance. Even if their starting line is already miles behind.

Nie wszyscy startujemy z tego samego miejsca


Czasem wystarczy jedno popołudnie, by człowiek poczuł, jak bardzo świat jest niesprawiedliwy. Jak bardzo nie wszyscy mamy równe szanse – i jak wiele dzieci już w momencie narodzin dostaje w pakiecie bagaż, który przygniata je zanim jeszcze zdążą naprawdę wystartować.

Od kilku dni pracuję w zastępstwie w przedszkolu, które bardzo różni się od mojego macierzystego. Tam dzieci mają dostęp do wielu atrakcji – teatr raz w miesiącu, wycieczki, rytmikę, spotkania z muzyką i przyrodą, festyny, zielone przedszkole. Tu? Jedno wyjście w ciągu całego roku – do mojego przedszkola, gdzie dzieci mogły skorzystać z dmuchańca i maszyny do popcornu przed festynem.

Planowano wyjście do Narodowego Forum Muzyki, ale tylko kilkoro rodziców było w stanie zapłacić za bilet. Reszta musiała zrezygnować. Nie dlatego, że nie chcą – po prostu nie mogą. Wiele rodzin boryka się z problemami finansowymi, życiowymi, opiekuńczymi. Niektórzy rodzice sami dorastali w środowiskach, które nie dawały im dobrego przykładu. I tak schemat się powiela.

To nie są „złe” domy. To domy, które nie miały wsparcia. W których często zabrakło zasobów – emocjonalnych, edukacyjnych, ekonomicznych. A system? System od lat jedynie łatwo klasyfikuje, rzadko realnie pomaga. Łatwo powiedzieć: „trzeba się postarać”, „wystarczy chcieć”. Tylko że dzieci nie wybierają miejsca, w którym się urodzą. Nie mają wpływu na to, czy dostaną wyprawkę, czy będą chodzić głodne, czy usłyszą od rodziców dobre słowo.

Z takiego środowiska wyrwać się potrafią nieliczni. Ci wyjątkowi, którzy spotkają na swojej drodze kogoś, kto da im nadzieję, kto pokaże inną perspektywę. Czasem to nauczyciel, czasem babcia, czasem sąsiadka, która mówi: „ty możesz inaczej”. Ale takich osób jest za mało. A wsparcia systemowego – jeszcze mniej.

To boli. Bo widzę dzieci, które jeszcze nie wiedzą, że ich start był trudniejszy. Ale już za chwilę to do nich dotrze. Zrozumieją, że świat nie traktuje wszystkich tak samo. Że ich rówieśnicy mają więcej – nie dlatego, że są „lepsi”, tylko dlatego, że mieli więcej szczęścia.

Nie mogę zmienić całego świata. Ale mogę być tą osobą, która na chwilę pokaże inny kawałek rzeczywistości. Przyniesie trochę uśmiechu, trochę ciepła. I może zaszczepi w nich przekonanie, że warto marzyć. Że mimo wszystkiego – można spróbować wyrwać się ze schematu.

Bo każdy zasługuje na szansę. Nawet jeśli jego start był trudniejszy.